Усюды дарогі, дарогі, дарогі... Бяздомны вандроўнік ня мае прыпынку. Чужыя пад'езды, чужыя парогі, I голас уяўны: – Ці вернешся, сынку? Дарогі каберцам ляглі на даліны, На стэпы, пустэчы, на горныя лукі. Дарогі даюць дарагія хвіліны Шчасьлівай сустрэчы і горкай разлукі. Мой дух неспакойны, упарты, палётны Імкнецца ў нязнаныя пушчы і нетры. Вунь сьцеляцца роўна асфальту палотны, Тут – рэйкі чыгунак, там – трасы ў паветры. Я сёньня ў Мадрыдзе, а заўтра ў Нью-Ёрку. Пакіну пачуцьці па добрых краінах. Ёсьць песьні на ўзмор'і, узьлесьсі, узгорку, Гучаць на пяскох, на сьсівелых руінах. А ўсё-ж наймілейшая песьня, што зроду Я чуў ад бацькоў, і я ў тым прызнаюся: Яна ня сьціхае на вуснах народу Маёй сэрцагрэйнай жывой Беларусі. Ня сьціхне яна і ў далёкай дарозе. Я буду сьпяваць, падбіраючы словы. Мне цёпла ў паэзіі, холадна ў прозе I горача ў гомане роднае мовы. Па сьвеце праменьнем кладуцца дарогі, Расьце хараство на зямлі і на моры. I я ў падарожжы ня маю зьнямогі, У працы штодзённай ня ведаю зморы. Радкі на паперы – таксама дарогі, На іх няпрыкметна губляюцца сілы. Парадак жыцьця непахісны і строгі. Дарога апошняя – шлях да магілы. I згадка міжвольная: бацькава хата, Гародчык з півоняй, гарошкам і макам. Усё гэтак міла, так ласкі багата, I слуцкая бэра прынаджвае смакам. У сэрцы хаваючы жаль і трывогу, Кажу суцяшальна сабе я самому: – Бяду перажыў. Уцалеў, дзякуй Богу. А можа дарога спрастуе дадому.
|
|